Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. posiada kilka jednostek broni kolekcjonerskiej. W dniu 22.09.2020 r., w związku z toczącym się przeciwko niemu śledztwem, żołnierze Żandarmerii Wojskowej dokonali w jego mieszkaniu przeszukania. Celem było zatrzymanie broni palnej. Po wejściu do mieszkania ustalono, że broń znajduje się w szafie klasy S1 i jest zamknięta na klucz. W tym czasie A. K. przebywał służbowo w K., w mieszkaniu była tylko jego żona, która nie znała miejsca przechowywania kluczy do szafy z bronią. Żołnierze skontaktowali się telefonicznie z A. K., który odmówił ujawnienia tej informacji. W trakcie przeszukiwania mieszkania jeden z żołnierzy ŻW odnalazł klucze w łazience, ukryte w skrytce pod brodzikiem. Dostęp do nich możliwy był przez otwór rewizyjny.

W tym stanie rzeczy A. K. postawiony został zarzut przechowywania broni w sposób umożliwiający dostęp do niej osobom nieuprawnionym, czyli wykroczenia z art. 51 ust. 2 pkt. 7 ustawy o broni i amunicji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień obwinionego (k. 57v), zeznań świadków: U. O. (k. 18-19) W. P. (k. 20-21, 58), P. K. (k. 22-23, 58-58v) P. M. (k. 24-25, 58v), R. P. (k. 38-39, 58v-59), R. M. (k. 26-27, 59) oraz pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Utrzymywał, że broń przechowywał prawidłowo, klucze do szafy były ukryte w miejscu niedostępnym i nikomu nieznanym. Tylko on znał miejsce przechowywania kluczy.

Sąd zważył, co następuje:

Warunki przechowywania broni i amunicji uregulowane zostały w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21.05.1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. 2020 r. poz. 955 t.j. ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, broń i amunicję należy przechowywać w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Szczegółowe warunki przechowywania broni zawarto w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji z dnia 26.08.2014 r. (Dz. U. 2014 r., poz. 1224). Zgodnie z zawartymi tam zapisami, broń i amunicję winno się co do zasady przechowywać w „urządzeniach spełniających wymagania co najmniej klasy S1 według normy PN-EN14450”. Natomiast żaden przepis prawa nie precyzuje, w jaki sposób winny być przechowywane klucze do szafy, w której przechowywana jest broń. Istota obu przytoczonych tu regulacji sprowadza się do postulatu takiego przechowywania broni, by uniemożliwić dostęp do niej osobom nieuprawnionym.

Odnosząc się do tej sprawy należało stwierdzić, że broń była zabezpieczona w sposób właściwy i odpowiadający zakreślonym tu wymaganiom. Jednostki broni były przechowywane w szafie klasy S1, sama szafa zaś była zamknięta na klucz. Już samo to gwarantowało jej zabezpieczenie przed dostępem osób nieuprawnionych, co poniekąd potwierdzały rozterki żołnierzy ŻW, którzy bez kluczy nie byli w stanie uzyskać dostępu do broni. Jeśli dodać do tego, że klucze do szafy były ukryte w miejscu trudnodostępnym, nieznanym nikomu poza obwinionym, w tym nawet domownikom, wymóg zabezpieczenia broni spełniony był z naddatkiem. Należało w związku z tym zgodzić się z tezą wyrażoną w wyroku WSA w Warszawie z dnia 21.06.2011 r. sygn. II SA/Wa 868/11, zgodnie z którą „pozostawienie kluczy w ukryciu, nawet w tym samym pomieszczeniu, co szafa, w której przechowywana jest broń, mieści się w granicach odpowiedniego zabezpieczenia broni. Trudno bowiem wymagać od posiadacza broni, by klucze otwierające szafę z bronią były przechowywane w innym pomieszczeniu, czy ukryte w jeszcze inny sposób, tym bardziej, że brak dodatkowych wytycznych ustawowych w tym zakresie”.

Potwierdzeniem dla powyższej oceny były zeznania świadków – żołnierzy ŻW przeprowadzających czynność przeszukania w mieszkaniu obwinionego. Wszyscy niemal zgodnie wyrazili opinię, że ich zdaniem broń była przechowywana prawidłowo, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W konsekwencji, sąd kierując się wskazaniami art. 5 § 1 pkt 2 kpw w zw. z art. 62 § 3 kpw, uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 § 2 pkt. 1 kpw, obciążając nimi Skarb Państwa.