Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Bożena Sztomber

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2020 r. w Białymstoku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)z siedzibą w W.

przeciwko H. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 26 sierpnia 2019 r. sygn. akt I C 881/19

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagając się zasądzenia od pozwanej H. K. na jego rzecz kwoty 7.474,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od dnia 12 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazem zapłaty wydanym w dniu 7 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 54967/19 uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwana H. K. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w sprawie o sygn. akt I C 881/19 oddalił powództwo (pkt I) oraz zasądził od powoda (...) z siedzibą w W. na rzecz pozwanej H. K. kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Jak wynikało z ustaleń Sądu I instancji, poza sporem pozostawał fakt, że H. K. zawarła w dniu 5 kwietnia 2018 r. w H. z (...)w P. umowę uczestnictwa w programie medycznym, na mocy której zobowiązała się do zapłaty na rzecz banku (...) łącznej kwoty 7.746 zł w formie kredytu bankowego. W dniu 5 kwietnia 2018 r. pozwana zawarła umowę nr (...) o udzielenie kredytu na zakup towarów i usług z powodem (...) z siedzibą w W.. Warunki umowy przewidywały, że kwota kredytu wyniesie 7.000,11 zł, w tym kwota 5.580 zł stanowiła wartość maty rehabilitacyjnej oraz kwota 1.420,11 zł przeznaczona była na sfinansowanie prowizji za udzielenie kredytu. Okres kredytowania wynosił 48 miesięcy, termin płatności pierwszej raty w kwocie 161,39 zł wyznaczono na dzień 28 maja 2018 r., zaś kolejne raty miały być płatne w dniu 27 każdego kolejnego miesiąca w wysokości 161,39 zł, zaś ostatnia rata w wysokości 161,31 zł.

Pozwana pismem z dnia 20 czerwca 2018 r. odstąpiła od umowy zawartej w dniu 5 kwietnia 2018 r. z (...) w P. wskazując, że między stronami nie doszło w rzeczywistości do zawarcia umowy uczestnictwa w programie medycznym, lecz umowy sprzedaży materaca rehabilitacyjnego. Powyższa umowa nie uwzględniała usług, które byłyby świadczone przez pracowników służby zdrowia, zaś umowa z dnia 5 kwietnia 2018 r. miała na celu wprowadzenie konsumentów w błąd. Następnie pismem z dnia 3 września 2018 r. pozwana poinformowała powoda o złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy zawartej w dniu 5 kwietnia 2018 r. w H. z (...)w P..

Sąd Rejonowy dokonał ustaleń stanu faktycznego w oparciu o dowody z dokumentów przedstawionych przez strony oraz z wysłuchania pozwanej. Sąd ten dał wiarę twierdzeniom pozwanej, gdyż pozostają one w logicznym związku z przedłożonymi dowodami z dokumentów, w szczególności korespondencji stron.

Podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było ustalenie, czy doszło do skutecznego odstąpienia przez pozwaną od zawartej z powodem umowy kredytu, ewentualnie, czy do zawarcia niniejszej umowy doszło wskutek wprowadzenia pozwanej w błąd co do skutków złożonego oświadczenia woli.

Pozwana H. K. na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2019 r. wyjaśniła, że w ramach pokazu odbywającego się w H. zaproponowano jej zakup materaca rehabilitacyjnego i inne sposoby leczenia, nie otrzymała skierowania na badanie lekarskie. Pozwana oświadczyła, że nie korzystała z materaca rehabilitacyjnego i w lipcu 2018 roku zwróciła otrzymany produkt. Wskazała, że nie otrzymała żadnych środków pieniężnych i nie płaciła rat.

Sąd I instancji powołując się na treść art. 27 i art. 29 ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta wskazał, że w niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że strony łączyła umowa zawarta z pozwaną jako konsumentem poza lokalem przedsiębiorstwa strony powodowej. Pozwana zawarła z powodem w dniu 5 kwietnia 2018 r. umowę o udzielenie kredytu na zakup towarów i usług, przy czym pozostawała w błędnym przekonaniu, że zawarła umowę uczestnictwa w programie medycznym, w ramach którego organizator miał zapewnić pozwanej pobyt w (...), dostęp do infolinii medycznej, materiały edukacyjne oraz wyrób medyczny, tj. Materac Rehabilitacyjny Wełniany Typ II Magnetyczny. Nie ulegało wątpliwości, że pozwana nie została należycie pouczona przez sprzedającego o przysługujących jej prawach, a umowa sprzedaży materaca rehabilitacyjnego została zawarta w taki sposób, że mogła wprowadzać pozwaną w błąd. Druk umowy został wypełniony w sposób nieczytelny, umowa kredytowa nie była pozwanej tłumaczona i nie miała ona czasu na zapoznanie się z jej treścią.

Sąd I instancji odnosząc się do przepisów o ochronie praw konsumentów wskazał, że pozwanej przysługiwało prawo do odstąpienia do umowy zgodnie z treścią art. 29 ustawy o prawach konsumenta. Powód natomiast podnosił, że pozwanej nie przysługiwało prawo do odstąpienia od umowy, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 7 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów dotyczących usług zdrowotnych świadczonych przez pracowników służby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia, łącznie z przepisywaniem, wydawaniem i udostępnianiem produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, bez względu na to, czy są one oferowane za pośrednictwem placówek opieki medycznej. Pozwana zaprzeczyła, aby w trakcie pokazu została jej świadczona usługa medyczna przez pracowników służby zdrowia. Podała, że zostało wykonane badanie, jednakże przeprowadzająca je osoba, nie chciała wydać jej wyniku. Pozwana sfotografowała go i pokazała lekarzowi rodzinnemu, który zakwestionował jego wiarygodność. W związku z tym pozwana zdecydowała się na odstąpienie od umowy. W tej sytuacji to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że umowa z dnia 5 kwietnia 2018 r. była umową, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt. 7 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Powód nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów.

W ocenie Sądu Rejonowego, pozwana skutecznie odstąpiła od umowy sprzedaży maty rehabilitacyjnej i złożyła oświadczenie z zachowaniem terminów ustawowych.

Zdaniem Sądu I instancji organizator pokazu programu medycznego wprowadził pozwaną w błąd, wywołując w niej przekonanie, że zawarła umowę uczestnictwa w programie medycznym, a nie umowę o udzielenie kredytu konsumenckiego. Podkreślił, że sam druk umowy został tak opracowany graficznie, że dane pozwanej, przedmiot umowy, cena, termin zapłaty miały być wpisane ręcznie. Nie ulega wątpliwości, że strona powodowa naruszyła powołane wyżej, obowiązujące w dacie podpisywania umowy, przepisy ustawy o ochronie praw konsumentów, gdyż pozwana nie została poinformowana o jej prawach, w szczególności o prawie do odstąpienia od umowy. Z tych względów nie sposób uznać, aby powództwo zasługiwało na uwzględnienie, skoro powód uzyskał podpis pozwanej pod umową poprzez wprowadzenie jej w błąd, a ponadto nie udostępniono jej formularza odstąpienia od umowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Rejonowy uznał, że pozwana skutecznie odstąpiła od umowy uczestnictwa w programie medycznym, a w związku z tym jest zwolniona z wszelkich zobowiązań z niej wynikających.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o dyspozycję art. 98 § 1 i 3 k.p.c., § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów, która miała wpływ na wynik postępowania, a mianowicie:

1.  art. 233 k.p.c., co pośrednio doprowadziło do obrazy art. 88 § 2 k.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, zaniechaniu wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dowolnej jego ocenie, które to uchybienie ma wpływ na treść rozstrzygnięcia, a związane jest ze stwierdzeniem, iż materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie daje podstawę do uznania, że pozwana skutecznie odstąpiła od umowy kredytowej nr (...) (nr ref. (...)\ (...)) z dnia 5 kwietnia 2018 r. zawartej z powodem, w sytuacji gdy pozwana złożyła oświadczenie o uchylenie się od skutków prawnych umowy zawartej z (...) w P., która dotyczyła uczestnictwa w programie medycznym;

2.  art. 233 k.p.c. oraz art. 91 k.p.c., co pośrednio doprowadziło do obrazy art. 88 § 1 k.c. poprzez uznanie, że doszło do skutecznego uchylenia się przez pozwaną od skutków prawnych umowy kredytowej nr (...) z dnia 5 kwietnia 2018 r., w sytuacji gdy przedmiotowe oświadczenie zostało podpisane przez pełnomocnika profesjonalnego pozwanej, który posiada wyłącznie pełnomocnictwo o charakterze procesowym, zaś wskazane oświadczenie ma charakter materialnoprawny, a powód nie wyrażał zgody na działanie ww. osoby bez należytego umocowania;

3.  art. 233 k.p.c., co pośrednio doprowadziło do obrazy art. 84 § 1 k.c. poprzez uznanie, że pozwana zawarła umowę kredytową nr (...) z dnia 5 kwietnia 2018 r. pod wpływem błędu, w sytuacji gdy:

a)  pozwana pod wpływem błędu zawarła umowę z (...) w P., która dotyczyła uczestnictwa w programie medycznym, a nie wskazaną umowę kredytową;

b)  Sąd I instancji nie ustalił, aby przy zawieraniu wskazanej umowy kredytu błąd wywołała osoba działająca w imieniu powoda, a należy mieć na względzie, że zawarcie umowy kredytowej jest czynnością odpłatną, od której skutków prawnych dopuszczalne jest uchylenie się tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda:

-

kwoty 7.474,36 zł wraz z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

-

kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa;

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą według norm prawem przepisanych.

Odpowiedź na apelację złożyła pozwana wnosząc o oddalenie apelacji powoda w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy poczynił prawidłowe i niesprzeczne z przedstawionymi dowodami ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Na akceptację zasługują również wyprowadzone na podstawie tych ustaleń wnioski i ocena prawna. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanego naruszenia przepisów prawa, w związku z czym nie zaistniały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że apelacja w znacznej mierze sprowadzała się do zarzutów dotyczących analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. Należy zauważyć, że wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji prawidłowo i bardzo wnikliwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Nie przekroczył przy tym granic określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a także właściwie ustalił wszystkie istotne dla sprawy fakty. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zaś wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. To bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Natomiast nie jest wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r.(II UK 154/09, LEX nr 583803)

Apelujący zaś, choć przedstawił umotywowane zarzuty, nie wykazał żadnych konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył Sąd I instancji przy ocenie poszczególnych dowodów. W ocenie Sądu Okręgowego powód starał się jedynie podważyć w ten sposób dokonaną przez Sąd Rejonowy analizę materiału dowodowego.

Sąd I instancji prawidłowo uznał, że do przedmiotowej umowy zastosowanie znajdowały przepisy ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2020 r., poz. 287 j.t.), gdyż pozwana była konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. (w myśl tego przepisu za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową). Umowę z dnia 5 kwietnia 2018 r. zawarto poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ww. ustawy, na tzw. pokazie. Należy przypomnieć, że konsument, który zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, może w terminie 14 dni odstąpić od niej bez podawania przyczyn i - zasadniczo - bez ponoszenia kosztów (art. 27 ustawy). Przedsiębiorca ma obowiązek poinformować konsumenta w sposób jasny i zrozumiały o sposobie i terminie wykonania prawa odstąpienia od umowy (art. 12 ust. 1 pkt 9 ustawy). Ciężar dowodu spełnienia obowiązków informacyjnych spoczywa na przedsiębiorcy (art. 24 ustawy). Jeżeli konsument nie został poinformowany przez przedsiębiorcę o prawie odstąpienia od umowy, prawo to wygasa po upływie 12 miesięcy od dnia upływu 14-dniowego terminu z art. 27 (art. 29 ustawy).

Pozwana zawarła ze stroną powodową w dniu 5 kwietnia 2018 r. umowę o udzielenie kredytu na sfinansowanie zakupów od (...). w P. w postaci maty rehabilitacyjnej. Należy jednakże zauważyć, że pozwana w dniu podpisania umowy pozostawała w błędnym przekonaniu, że zawarła umowę dotyczącą udziału w programie medycznym, o czym świadczy również sam tytuł umowy: „Umowa uczestnictwa w programie medycznym”, a nie umowę o udzielenie kredytu konsumenckiego. W ramach tej umowy organizator prezentacji (...) w P. miał zapewnić pozwanej m.in. pobyt w (...), dostęp do infolinii medycznej, materiały edukacyjne oraz wyrób medyczny w postaci materaca rehabilitacyjnego wełnianego typu II magnetycznego, pozwana zaś otrzymała jedynie materac, nie dostała żadnego skierowania na zabiegi. Dlatego też trafne jest stanowisko Sądu Rejonowego, że pozwana została wprowadzona w błąd przez organizatora pokazu programu medycznego. Pozwana na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2019 r. wyjaśniła, co następnie potwierdziła w zeznaniach, że umowy kredytu „nikt jej nie tłumaczył”. Nie było czasu, by zapoznać się z umową. Nie „dostała żadnej gotówki do ręki”, tylko podpisała umowę kredytową na zakup materaca (00:12:54, 00:18:19, k.82-v.). Na akceptację zasługuje uznanie przez Sąd I instancji, że powództwo nie mogło być uwzględnione, skoro powód uzyskał podpis pozwanej pod umową poprzez wprowadzenie jej w błąd. Pozwana nie została należycie poinformowana przez sprzedającego o przysługujących jej prawach, w tym o prawie odstąpienia od umowy. Nie ulega wątpliwości, że powód naruszył przepisy ustawy o prawach konsumenta.

Zaznaczenia również wymaga, że powód nie udowodnił, że umowa z pozwaną była umową, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o prawach konsumenta. Pozwana zaś wskazywała, że w trakcie pokazu nie była jej świadczona usługa medyczna przez pracowników służby zdrowia. Składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2019 r. podała: „To nie byli lekarze. Wydaje mi się, że to byli przedstawiciele jakiejś firmy” (00:12:54, k. 82-v.). Dlatego też to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że zawarta z pozwaną umowa była umową dotyczącą usług zdrowotnych świadczonych przez pracowników służby zdrowia, czego nie uczynił. W związku z powyższym pozwanej przysługiwało prawo odstąpienia od umowy, zgodnie z art. 29 ustawy o prawach konsumenta.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że pozwana skutecznie odstąpiła od umowy zawartej 5 kwietnia 2018 r. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, wystąpienie błędu powoduje wadliwość czynności prawnej określaną mianem wzruszalności. Wadliwość oznacza, że dotknięta nią czynność prawna jest ważna (wywołuje właściwe dla niej skutki prawne), ale jej skutki ustają z mocą wsteczną ( ex tunc), jeżeli uprawniony złoży oświadczenie woli, o którym mowa w art. 88 § 1 k.c. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 sierpnia 2018 r. (V CSK 435/17, LEX nr 2531715) wyjaśnił, że zawarta w art. 84 k.c. definicja błędu, jako wady oświadczenia woli, odwołuje się do jego potocznego rozumienia. Polega on na mylnym wyobrażeniu o otaczającej rzeczywistości w zakresie prawdziwego stanu rzeczy lub braku takiego wyobrażenia, zatem zachodzi wówczas, gdy istnieje niezgodność między rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości podmiotu. Brak błędu, jeżeli składający oświadczenie znał otaczającą go rzeczywistość i rozumiał okoliczności, ale wyciągnął z nich niewłaściwe wnioski i podjął niesłuszną czy też niekorzystną dla siebie decyzję. Błąd polega bowiem na nieprawidłowości widzenia, a nie na nieumiejętności przewidywania i wnioskowania, nie odnosi się do sfery motywacyjnej oraz musi dotyczyć stanu istniejącego w momencie zawierania umowy, nie zaś okoliczności, które nastąpiły w toku wykonywania umowy, doprowadzając stronę do przekonania, że decyzja o jej zawarciu była błędna.

Powyższe w okolicznościach sprawy pozwala uznać, że gdyby pozwana została poinformowana przy zawarciu umowy sprzedaży (określonej jako umowa uczestnictwa w programie medycznym) o przysługującym jej prawie odstąpienia od tej umowy, o tym, że sprzedaż dotyczy wyłącznie materaca rehabilitacyjnego, a nie usług medycznych, a nadto, że wykonane przez organizatora pokazu wyniki badań pozwanej są niewiarygodne (o czym dowiedziała się dopiero po konsultacji z lekarzem rodzinnym), niezwłocznie zrealizowałaby to uprawnienie w terminie przewidzianym w art. 27 ustawy o prawach konsumenta, jak uczyniła to zresztą pismem z dnia 20 czerwca 2018 r. O skutecznie złożonym oświadczeniu pozwanej o odstąpieniu od umowy zawartą z (...)w dniu 3 września 2018 r. został również poinformowany powód. Nielogiczne jest założenie, że pozwana zdecydowała się na odstąpienie od umowy sprzedaży z (...)a pozostała przy umowie kredytowej. Trzeba zaznaczyć, że odstąpienie przez konsumenta od umowy sprzedaży udzielonej na odległość w systemie sprzedaży ratalnej zasadniczo skutkuje również odstąpieniem od umowy o kredyt konsumencki. Między zawartą przez konsumenta umową sprzedaży i umową kredytu istnieje bowiem na tyle silny związek, że rezygnacja z umowy sprzedaży, która jest zasadniczym celem konsumenta, czyni z założenia bezprzedmiotowym utrzymywanie stosunku umowy o kredyt.

Jednym z rodzajów kredytu konsumenckiego jest kredyt wiązany, o jakim mowa w art. 3 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083 j.t.). Stosownie do art. 5 pkt 14 tej ustawy, umowa o kredyt wiązany to umowa o kredyt, z którego jest wyłącznie finansowane nabycie towaru lub usługi na podstawie innej umowy, a obie te umowy są ze sobą powiązane, zgodnie z którymi: a) sprzedawca lub usługodawca udziela kredytu konsumentowi na nabycie towaru lub usługi od tego sprzedawcy lub usługodawcy, albo b) nabycie towaru lub usługi jest finansowane przez kredytodawcę, który współpracuje ze sprzedawcą lub usługodawcą w związku z przygotowaniem lub zawarciem umowy o kredyt, albo c) nabycie towaru lub usługi jest finansowane przez kredytodawcę, a towar lub usługa są szczegółowo określone w umowie o kredyt.

Przepis art. 57 powołanej ustawy z kolei stanowi, że jeżeli konsument skorzystał z przyznanego mu, na podstawie odrębnych przepisów, prawa do odstąpienia od umowy na nabycie określonego towaru lub usługi, to odstąpienie konsumenta od tej umowy jest skuteczne także wobec umowy o kredyt wiązany.

Wobec powyższego chybiony jest zarzut naruszenia art. 91 k.p.c., który powód powiązał z obrazą przepisu art. 88 § 1 k.c. Apelujący zakwestionował, iż doszło do skutecznego uchylenia się przez pozwaną od skutków prawnych umowy kredytowej nr (...) z dnia 5 kwietnia 2018 r., podnosząc, że oświadczenie (które ma charakter materialnoprawny) zostało podpisane przez profesjonalnego pełnomocnika pozwanej, który posiada wyłącznie pełnomocnictwo o charakterze procesowym.

Trzeba natomiast zauważyć, że w związku zawartą umową H. K. udzieliła w dniu 28 maja 2018 r. radcy prawnemu Z. M. pełnomocnictwa do reprezentowania jej we wszelkich sprawach przeciwko (...), zaznaczając, że pełnomocnictwo obejmuje prawo do składania oświadczeń materialnoprawnych, w tym oświadczeń o odstąpieniu od umowy (k.81). Pełnomocnik był więc należycie umocowany do złożenia oświadczenia w dniu 20 czerwca 2018 r. przedsiębiorstwu (...), jak też poinformowania (...) w W. pismem z dnia 3 września 2018 r. o odstąpieniu od tej umowy. Trafnie tu Sąd Rejonowy podniósł, co pominął apelujący, że zgodnie z zapisem ust. 3 pkt 4 zawartej przez strony umowy kredytowej Nr (...) odstąpienie klienta od umowy sprzedaży na podstawie odrębnych przepisów „będzie skuteczne wobec umowy”.

Z tych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. - stosownie do wyniku postępowania na tym etapie. Pozwanej należą się w II instancji koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł, których wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 j.t.).