Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w VII zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Hajnówce w składzie:

Przewodniczący SSR Adam Rodakowski

Protokolant Piotr Jałoza

przy udziale Prokuratora: Andrzeja Russko

po rozpoznaniu w dniach: 5 i 26 marca 2015 roku w Hajnówce na rozprawach głównych sprawy:

1.  T. I.

syna S. i K. zd. M.

urodzonego dnia (...) w H.

oskarżonego o to że:

I.  W dniu 9 czerwca 2014 roku w H. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. B. wdarł się do mieszkania o numerze (...), czym działał na szkodę C. T.

tj. o czyn z art. 193 k.k.

II.  W dniu 9 czerwca 2014 roku w H. w mieszkaniu przy ul. (...) dokonał uszkodzenia ciała M. T. w ten sposób, że trzymaną w ręku maczetą uderzył pokrzywdzonego w okolice lewego ramienia oraz uderzył pięścią w nos, w wyniku czego M. T. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchniowego zranienia skóry w okolicy lewego stawu ramieniowego oraz stłuczenia tkanek miękkich nosa, które naruszyły czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 157§2 k.k.

III.  W dniu 20 czerwca 2014 roku około godziny 21.20 w H. przy ulicy (...) w rejonie bloku nr.(...) posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci suszu konopi innych niż włókniste w ilości 0,13grama netto oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 0,54 grama netto

tj. o czyn z art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

oraz sprawy:

2.  D. B.

syna B. i U. zd. T.

urodzonego dnia (...) w H.

oskarżonego o to że:

IV.  W dniu 9 czerwca 2014 roku w H. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. I. wdarł się do mieszkania o numerze (...), czym działał na szkodę C. T.

tj. o czyn z art. 193 k.k.

V.  W dniu 9 czerwca 2014 roku w H. w mieszkaniu przy ul. (...) dokonał uszkodzenia ciała C. T. w ten sposób, że uderzył ręką w twarz pokrzywdzonego oraz kopnął w nogę w wyniku czego C. T. doznał obrażęń ciała w postaci otarcia naskórka na prawym policzku i lekkiego stopnia stłuczenia lewej nogi, które naruszyły czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 157§2 k.k.

o r z e k a :

I.  Oskarżonego T. I. uniewinnia od popełnienia czynów zarzuconych mu punktami I i II aktu oskarżenia, a zatem uniewinnia od popełnienia zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów z art. 193 k.k. i 157 §2 k.k.

II.  Oskarżonego D. B. uniewinnia od popełnienia obydwu zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów tj. uniewinnia od objętego punktem IV aktu oskarżenia czynu z art. 193 k.k. oraz uniewinnia od popełnienia objętego punktem V aktu oskarżenia czynu z art. 157 §2 k.k.

III.  Oskarżonego T. I. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu punktem III aktu oskarżenia czynu i za to na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu T. I. okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania) od dnia 09.06.2014r. do dnia 10.06.2014 r. oraz od 20 czerwca do 21 czerwca 2014 roku (zatem łącznie 4 dni) przyjmując, że 1(jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1(jednemu) dniu kary pozbawienia wolności.

V.  Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr. I/49/14 na k.110 akt sprawy pod poz.1-3 w postaci: substancji sypkiej pozostałej po badaniach laboratoryjnych w ilości 0,29 g. (pozycja nr.1 wykazu) i substancji sypkiej pozostałej po badaniach laboratoryjnych w ilości 0,18 g. (pozycja nr.2 wykazu) oraz suszu roślinnego pozostałego po badaniach laboratoryjnych w ilości 0,05 g. (pozycja nr.3 wykazu), zaś działając w oparciu o treść przepisu art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego pod postacią strzykawki opisanej w wykazie dowodów rzeczowych nr. I/49/14 na k.110 akt sprawy pod poz. 5.

VI.  Na mocy art. 230§2 k.p.k. dowód rzeczowy w postaci suszu roślinnego, w zakresie którego badaniami laboratoryjnymi nie stwierdzono obecności w nim substancji odurzających ani środków psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, pozostałego po badaniach laboratoryjnych w ilości 0,73 g., a opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr. I/49/14 na k.110 akt sprawy pod poz.4, jako zbędny dla dalszego postępowania nakazuje zwrócić oskarżonemu T. I..

VII.  Na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 630 k.p.k. w zw. z art.632 ust.2 k.p.k. kosztami postępowania dotyczącymi oskarżonego D. B. oraz oskarżonego T. I. (w zakresie czynów od których uniewinniono tego ostatniego oskarżonego) obciąża Skarb Państwa, ponadto oskarżonego T. I. obciąża kosztami procesu w części dotyczącej jego skazania, a zatem zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty i obciążą go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 1070,48 zł. (jeden tysiąc siedemdziesiąt złotych i czterdzieści osiem groszy).

/ S ę d z i a : /

Sygn. akt. VII K 1/15

Hajnówka 13.04 .2015

UZASADNIENIE

D. B. i T. I. zostali w niniejszej sprawie oskarżeni o to, że działając wspólnie i w porozumieniu dnia 9 czerwca 2014 roku w H. naruszyli mir domowy C. T., a nadto, że w tymże samym zdarzeniu każdy z nich spowodował obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała na czas nie przekraczający 7 dni odpowiednio- T. I. u pokrzywdzonego M. T., zaś D. B. u pokrzywdzonego C. T.. Oskarżony T. I. dodatkowo stanął pod zarzutem tego, że w dniu 20 czerwca 2014 roku około w H. posiadał wbrew przepisom ustawy susz konopi innych niż włókniste w ilości 0,13 grama netto oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 0,54 grama netto.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Miejsce, czas i charakter zajścia, z którym związane były zarzuty naruszenia miru domowego oraz spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonych był tego rodzaju, iż materiał dowodowy z nim związany ograniczał się do relacji osób w zajściu uczestniczących oraz oceny kwalifikacji prawnej obrażeń ciała pokrzywdzonych, jednakowoż dokonanej nie na podstawie oględzin lekarskich biegłego, a relacji pokrzywdzonych złożonych do protokołów czynności procesowych. Z tego też względu podstawowe znaczenie dla ustaleń stanu faktycznego w sprawie, miała wnikliwa ocena relacji uczestników przedmiotowego zajścia z 9 czerwca 2014 roku. Pokrzywdzeni w niniejszej sprawie przesłuchiwani byli w charakterze świadków wielokrotnie. Co do ogólnych zarysów relacjonowali, że zdarzenie miało mieć przebieg tego rodzaju, iż oskarżeni w towarzystwie innych osób płci męskiej wdarli się w dniu zdarzenia do mieszkania pokrzywdzonych T., a następnie zaatakowali domowników zadając im uderzenia maczetą (którą posługiwał się jeden z oskarżonych), kopniecie oraz uderzenia rękoma. W wyniku takiego zachowania pokrzywdzeni mieli doznać obrażeń ciała, które u każdego z nich opisywał zarzut aktu oskarżenia. C. T. relacjonował nadto, że w okresie kilkudziesięciu minut wcześniej od tak opisanego zajścia został zaatakowany na klatce schodowej swego mieszkania przez napastnika płci męskiej, który porwał na nim koszulę. Jak przywołano wyżej, pokrzywdzeni w trakcie postępowania karnego wielokrotnie opisywali w swoich zeznaniach przebieg zdarzeń. C. T. pięć razy, zaś jego syn M. T. czterokrotnie. Treść depozycji świadka C. T., dla większej przejrzystości ich odzwierciedlenia zobrazowano w poniższej tabeli. Zaznaczenia wymaga jedynie, że pokrzywdzeni oskarżonego I. w początkowej fazie postępowania określali zamiennie pseudonimem M. i (...).

Data zeznań lub relacji	Ile było osób	Ilu atakowało	Opis czynności sprawczych napastników wg. zeznań C. T. (1)	Ile osób weszło do domu	Wskazanie napastnika z klatki schodowej	Opis udziału w zajściu R. T.
Relacja zdana wobec W. G. k. 318v-319 i 167v-168	oskarżeni	Tylko oskarżeni	Oskarżeni zaatakowali C. T., D. B. miał maczetę, którą na C. T. wyprowadził uderzenie.	oskarżeni	Nie odnosił się	Był razem z pokrzywdzonymi i był obecny przy zajściu
Zeznanie z 09.06.2014r. k.8	Oskarżeni oraz 4 inne osoby	Wszyscy obecni	„M. „ uderzył mnie w prawy policzek, maczetą zamachną się w moim kierunku.	Wszystkie osoby weszły do mieszkania	Mężczyzna o pseudonimie M. tj. T. I.	Był razem z pokrzywdzonymi i był obecny przy zajściu
Zeznanie z 25.06.2014r. k.49v-50	Oskarżeni oraz 4 młodych mężczyzn	Tylko oskarżeni	B. uderzył pięścią mnie jeden raz w twarz, a M. skaleczył nożem M. (1). Potem M. nożem zamachnął się na mnie, ale ja mu go odebrałem. Jak się z nim szarpałem B. kopnął mnie w lewą nogę.	oskarżeni	Nie odnosił się	Był razem z pokrzywdzonymi i był obecny przy zajściu
Zeznanie z 27.10.2014r. k.195	Nie odnosił się	Nie odnosił się	Na pewno M. miał maczetę i nią uderzył M. (1).	Nie odnosił się	D. B.	Nie odnosił się
Zeznanie z 17.11.2014r. k.213-214	Oskarżeni oraz kilku mężczyzn	Tylko oskarżeni	I. maczetą uderzył M. (1) w obojczyk, uniósł nóż i zamachnął się nim na mnie, złapałem go za ręce i nóż mu odebrałem. Jak się z nim szarpałem B. 2 razy kopnął mnie w piszczel.	Tylko oskarżeni	D. B.	Był w mieszkaniu, nie odnosił się co do jego udziału w zajściu.
Zeznanie z rozprawy 05.03.2014r. k.315-317v	Oskarżeni oraz 2-3 mężczyzn	Tylko oskarżeni	I. maczetą uderzył M. (1) w obojczyk, uniósł nóż i zamachnął się nim na mnie, złapałem go za ręce i nóż mu odebrałem. Jak się z nim szarpałem B. bił nie po twarzy i głowie oraz kopał po nogach. Na pewno I. mnie nie uderzył ręką.	Tylko oskarżeni	D. B.	Był w domu ale przy zajściu go nie było.

Analiza wyżej przywołanych relacji wprost wiedzie do wniosku, że są one wzajemnie względem siebie sprzeczne i niespójne co do okoliczności mających kardynalne znaczenie w sprawie. Przy czym powód takiego stanu rzeczy leży bynajmniej nie w technice przesłuchania świadka ( vide zeznania T. B. (k. 378-379) i P. G. (k. 379). O ile zeznania świadka (z trzech ostatnich chronologicznie przesłuchań) prezentują w miar jednolitą wersję, przynajmniej co do kwestii, że napastnikiem z maczetą był oskarżony I., to pamiętać trzeba że tak prezentowana wersja zdarzenia jest sprzeczna z relacją zdaną bezpośrednio po zdarzeniu przez świadka policjantowi W. G.. Tenże ostatni jasno w swoich zeznaniach (k.167v-168) przywoływał, że C. T. relacjonował, iż maczetą zaatakował go D. B.. Świadek G. ten fragment zeznania podtrzymał na rozprawie przed Sądem, będąc szczegółowo w tym zakresie indagowanym (k. 319)- również i co do ewentualności pomylenia osób, którą to możliwość świadek jednoznacznie wykluczył. O tym, że zeznanie świadka G. jest wiarygodne przekonują zapisy dokonane bezpośrednio po zdarzenie w jego notatniku służbowym- gdzie wprost utrwalono, iż C. T. wskazywał, że maczetę odebrał D. B. –vide k. 343v. Przede wszystkim jednak zeznania C. T. jakoby napastnikiem używającym maczety był T. I. jest sprzeczne z zeznaniem jego syna-M. T., który zeznaniem z dnia 10.06.2014 roku wskazał, iż to właśnie D. B. owej maczety czy też noża używał. (k. 21).

Pokrzywdzony M. T. zeznania składał czterokrotnie. Rzeczonego 10 czerwca, kiedy zeznając podał, że oskarżeni byli w towarzystwie innych osób, ale do mieszkania weszli tylko B. z I.. D. B. miał mieć nóż, którym zamachnął się na świadka i delikatnie go skaleczył. Zeznał nadto, że jego ojciec w tym czasie szarpał się z M., ale szczegółów tego co się działo nie widział. Kolejnym zeznaniem wyraził niechęć do udziału w czynnościach procesowych wskazując, że nie pamięta co się wtedy działo, zaś jeśli chodzi o zdarzenie to nie czuje się nim pokrzywdzony (k.120v). Zeznając przed prokuratorem podał z kolei, że nie pamięta kto miał maczetę, nie wie kto go uderzył jeden raz ręką w twarz i maczetą w bark. Jeżeli chodzi o jego ojca to widział jedynie jak szarpał się z „P.” (k.212-213). Tożsame, jak ostatnio przywołane, zeznanie złożył na rozprawie przed Sądem (k.317).

Porównanie depozycji w/w świadków jasno dowodzi, że próżno dopatrywać się w nich korelacji. Są wzajemnie sprzeczne ze sobą co do kardynalnych dla niniejszego postępowania okoliczności. Skoro pokrzywdzony C. T. składając kolejne zeznania podawał odmienne okoliczności dotyczące tak podstawowych dla niniejszej sprawy kwestii jak: wskazanie ilości osób biorących w zdarzeniu, ilości osób które wdarły się do mieszkania, ilości osób które biły pokrzywdzonych, wskazania kto z napastników spowodował obrażenia ciała u każdego z pokrzywdzonych, kto z nich posługiwał się maczetą, gdzie doszło do zajścia (w domu czy na klatce schodowej o czym będzie w dalszej części uzasadnienia), a także czy w zdarzeniu uczestniczył R. T. oraz kto zaatakował C. T. na klatce schodowej, zaś drugi z pokrzywdzonych- M. T. swoimi depozycjami w ogóle nie był w stanie przekonująco wskazać jakie czynności sprawcze w zdarzeniu wykonywali oskarżeni, ani nawet w jaki sposób doznał obrażeń ciała, to zeznania obydwu wymienionych świadków należało uznać za całkowicie nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Skoro pokrzywdzony C. T. zeznaje w kolejnych swych depozycjach sprzecznie co do 8 okoliczności decydujących o charakterze zajścia i jego kwalifikacji prawnej, a także co do personaliów sprawców czynu, zaś drugi z pokrzywdzonych swoim zeznaniem neguje wersję C. T., to opieranie jakichkolwiek założeń co do tego jak faktyczne przebiegało przedmiotowe zajście, o które toczył się proces, na tak przywołanych depozycjach byłoby niczym innym niż dezynwolturą procesową. Pamiętać przy tym należy, że opisane rozbieżności dotyczą również braku pewności świadka C. T. w zakresie mężczyzny, który miał dokonać na świadku fizycznej napaści na klatce schodowej, a biorąc pod uwagę, że składając zeznanie w dniu zdarzenia (k. 167v-168) wskazywał jako sprawcę tej części zajścia oskarżonego D. B. (jego wieloletniego sąsiada) by w późniejszym czasie zmienić zeznanie w tym zakresie i przywołując jako przyczynę fakt, że wyglądał odmieniony „bo był moim zdaniem naćpany” (k.316), jednoznacznie należało uznać, że jego depozycje są dalece problematyczne. Odrębną kwestią jest wiarygodność rozpoznania oskarżonego T. I. przez świadka. Mając na uwadze treść zeznania C. T. z rozprawy przed Sądem (k.316-316v.) należało przyjąć, że pokrzywdzony swoje stanowisko o przekonaniu, iż to oskarżony I. jest jednym z napastników ukształtował dopiero w końcowym etapie postępowania przygotowawczego.

Sąd uznał zatem, że w takim kontekście procesowym ustalenie stanu faktycznego zajścia ( w tym czynności sprawczych osób wskazanych jako napastnicy) w oparciu o zeznanie tegoż świadka jest kontrproduktywne.

Skoro Sąd odrzucił relacje pokrzywdzonych jako mogącą w sposób wiarygodny oddać przebieg zajścia i zachowań oskarżonych, pochylił się nad innym rodzajem dowodów, w oparciu o które ewentualnie możliwe byłoby odtworzenie stanu faktycznego- obrażeniami ciała pokrzywdzonych i mechanizmem ich powstania. Jednak również i ten rodzaj dowodów dla niniejszej sprawy stał się nieprzydatny dla ustalenia wcześniej przywołanych kwestii. Zostały one tj. obrażenia ustalone (właściwie ich kwalifikacja prawna) nie na podstawie oględzin lekarskich, a w oparciu o analizę relacji przywołanych pokrzywdzonych złożonych do materiałów procesowych (k.129,178,131,180). O tym, że taka metodologia okazała się dla potrzeb niniejszego postępowania nieprzydatna świadczy opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej – M. H., która uznała, że opiniowanie w analizowanym zakresie nie jest możliwe bez bezpośrednich oględzin, nawet w oparciu o fotografie obrażeń M. T. (k. 376 in fine). Przede wszystkim jednak biegła wywiodła, iż jedyne obrażenia jakie w sposób dostateczny zostały utrwalone do opiniowania u pokrzywdzonego M. T., nie mogły powstać w wyniku jednego uderzenia maczetą tj. w sposób w jaki relacjonowali przebieg zajścia pokrzywdzeni, zaś z uwagi na charakter ujawnionych obrażeń „nie można wykluczyć ich powstania w przebiegu urazów zadanych własną ręką T. M.”.

Rekapitulacja wyżej opisanych wątpliwości wynikających: z zeznań pokrzywdzonych, wyżej przedstawionej tezy opinii biegłej i wyjaśnień T. I., że do zdarzeń doszło na klatce schodowej, nie zaś w mieszkaniu pokrzywdzonych, zaś stroną je inspirującą byli mężczyźni z rodziny T., którzy wciągnęli ich do mieszkania i podjęli atak, zgodnie z dyspozycją art. 5 §2 k.p.k. musiała skutkować uniewinnieniem oskarżonych w zakresie stawianych im zarzutem aktu oskarżenia czynów z art. 193 i 157§2 k.k. Pamiętać przy tym należy, że wersja zdarzeń przywoływana przez oskarżonego T. I. (k.314-314v) na rozprawie koresponduje z obrażeniami ciała jakich doznał tenże oskarżony i jakie obrażenia stwierdzili u niego funkcjonariusze policji (k. 156-157, 319v, k. 167-168, 318v-319). Koresponduje nadto z przywołanym przez tychże policjantów stanem emocjonalnym pokrzywdzonych, którzy zostali określeni jako gotowi na dalsze siłowe rozstrzygnięcie zaistniałej sytuacji, gdyby nie interwencja policji. (k.319v.). Pamiętać też należy o depozycjach świadka U. B. (znajdujących poparcie w nagraniach jej wezwania interwencji policji w dniu 08.05.2014 roku k. 349,350), a z treści których wynikał fakt wcześniejszego posługiwania się narzędziem typu maczeta czy nóż przez braci T. ( k. 318-319,165v)

Mając zatem na uwadze, że w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy żadną miarą nie można było określić (nawet przy założeniu, że napastnikami byli oskarżeni, co w kontekście tej sprawy jest co najmniej wątpliwe), który z napastników spowodował u określonego pokrzywdzonego konkretne obrażenia ciała, oskarżonych od czynów z art. 157§2 k.k. Sąd uniewinnił, co było prostą konsekwencją ustalonych faktów, a także okoliczności, iż warunkiem uznania winy sprawcy czynu z art. 157§ 1 czy 2 jest możliwość przypisania mu skutku w postaci spowodowania relewantnych karnoprawnie dla tego czynu obrażeń ciała.

Ponieważ jedynie obrażenia od noża czy maczety skutkowały narażeniem na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia czy powstania skutku opisanego art. 156§ 1 i 157§ 1k.k., a ich mechanizm powstania nie był możliwy do ustalenia, również bezprzedmiotowym było analizowanie zachowania sprawców pod kątem czynu pobicia z art. 158§ 1 lub 159 k.k. (również przy założeniu, że sprawcy są możliwi do jednoznacznego ustalenia, co w sprawie przedmiotowej miejsca nie miało).

Z uwagi na okoliczność, że Sąd uznał zeznania pokrzywdzonych za tego rodzaju, iż niemożliwym było w oparciu o nie odtworzenie stanu faktycznego, a okoliczność ta dotyczyła w sposób oczywisty również relacji M. (1)i C. T.odnośnie naruszenia miru domowego, również i od tego czynu Sąd uniewinnił oskarżonych. Tym bardziej, że z zeznań funkcjonariusza policji W. G., który odebrał pierwsze relacje po zdarzeniu (i które znajdują odzwierciedlenie w jego notatniku służbowym k.343v) wynikało, że pokrzywdzeni relacjonowali wtedy, iż do zajścia doszło na klatce schodowej, co z kolei koresponduje z wersją zdarzeń oskarżonego T. I. w tym zakresie (k.314), a w takiej sytuacji oczywiście o naruszeniu miru domowego mowy być nie może.

W takim stanie materiału dowodowego Sądowi dokonać jedynie oceny ostatniego z zarzuconych T. I. czynu tj. posiadania marihuany i amfetaminy.

Fakt popełnienia przez oskarżonego T. I. czynu mu zarzuconego w tym zakresie aktem oskarżenia nie budzi żadnych wątpliwości. Stwierdzenie takie znajduje oparcie w zgromadzonych dowodach w postaci: notatki urzędowej k. 83A, protokołów przeszukania jego odzieży i oględzin przedmiotu (k.84-85,106-108), użycia narkotestera (k.90), opinii z badań chemicznych (k.172-174), a wreszcie wyjaśnień samego oskarżonego (k.100-101,223,313v-314), który trzykrotnie składając je w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i opisał okoliczności wejścia w posiadanie suszu ziela konopi oraz amfetaminy. Okoliczności dotyczące posiadania przez oskarżonego suszu wynikają też z treści notatki urzędowej z dnia 20.06.2014 r. sporządzonej przez M. P. ( k. 1). Opinia z zakresu badań chemicznych jednoznacznie natomiast wskazuje, że zabezpieczony od oskarżonego susz pochodzi od konopi innych niż włókniste, zaś substancja sypka to sole amfetaminy, tj. środki odurzające i psychotropowe wymienione jest załącznikiem nr.1 i 2 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. (k.174v.) Oskarżony jak wcześniej przywołano przyznał się do stawianego mu zarzutem występku, potwierdzając tym samym treść dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie budzi w świetle powyższego żadnych wątpliwości co do korelacji tego stanowiska z dowodami odnoszącymi się do ustalonego stanu faktycznego zdarzenia.

Tym samym w ocenie Sądu na podstawie zgromadzonych dowodów należy uznać, że T. I. zrealizował swoim zachowaniem wszystkie znamiona czynów z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Niewątpliwie, bowiem świadomie posiadał środki odurzające i psychotropowe, których posiadanie jest zabronione w/w ustawą. Z treści opinii biegłych z zakresu psychiatrii nie wynika też by wobec oskarżonego zachodziły warunki art. 31§1 i 2 k.k. (k. 249) chociaż stwierdzili u niego uzależnienie mieszane od substancji psychoaktywnych oraz osobowość nieprawidłową. Czyn ten oskarżony popełnił zatem umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Rozważając kwestię kary i środków karnych Sąd miał na względzie przede wszystkim fakt istotnej winy oskarżonego, który lekceważąc porządek prawny z pełną świadomością nielegalności jego zachowania posiadał środki narkotyczne. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął natomiast pod uwagę fakt, iż ilość posiadanych przez oskarżonego środków odurzających i psychotropowych była niewielka i były one przeznaczone li tylko na jego potrzeby. Za okoliczność łagodzącą poczytał również fakt, że T. I. przyznawał się do posiadania owych środków i składał w tym zakresie wyjaśnienia, współpracując tym samym z organami procesowymi. Niewątpliwą okoliczność obciążającą stanowił natomiast fakt, iż oskarżony był już uprzednio karany sądownie za posiadanie narkotyków. (k.57 )

Wcześniej opisane ustalenia Sąd poczynił w oparciu o następujące dowody:

k. 1,64,83,97,124,216-217,254,348 notatka urzędowa,

k. 2,3,88 protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu,

k. 4,89 świadectwo wzorcowania,

k. 7-9,20-21, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej,

k. 14,25,103 oświadczenie,

k. 15-16,66-67,106-107, protokół oględzin,

k. 17-18 protokół zatrzymania rzeczy,

k. 19,86 spis i opis rzeczy,

k. 26,28-29,62 ,108,142-144 materiał poglądowy,

k. 27,65 płyta CD,

k. 37,42,102,225 załącznik do protokołu przesłuchania podejrzanego,

k 51,52-53,114-115,265,271-273 informacja o karalności

k. 54-59,71-75,76-80,81 odpis prawomocnego orzeczenia oraz dane o odbyciu kary,

k. 84-85,92-93 protokół przeszukania,

k. 90 protokół użycia testera narkotykowego,

k. 109,118 pismo z ZGM w H.,

k. 112,113,116,117,122,123 informacja z Urzędu Miasta w H.

k. 126,127 informacja z SM w H.,

k. 129,131,178,180 sprawozdanie sądowo-lekarskie wraz z opinią,

k. 146,147 informacja z (...) Oddział (...),

k. 149 informacja z SPP ZOZ w C.,

k. 150,151,200,201 informacja z SP ZOZ w H.,

k. 172-174 opinia z zakresu badań chemicznych,

k. 191,192 dane osobowe,

k. 244-249 opinia sądowo-psychiatryczna.

k. 338- 343,344,349-366, informacja z KPP w H.,

k. 369- 376 sprawozdanie sądowo-lekarskie wraz z opinią,

zeznania świadków: C. T. (k. 7-9, 49-50,l95,213-214, 315-317), M. T. (k.20-21,120-121, 212, 317-318), B. B. (k. 31-32, 319v-320), R. T. (k. 60, 318), R. J. (k. 156-157,319v), U. B. (165-166, 318-318v), W. G. (k167-168, 318v-319), W. L. (k. 189-190, 320v), T. B. (k. 378-379), P. G. (k. 379), K. I. (k.94,320) wyjaśnienia podejrzanych: T. I. (k. 40-41,100-101,l 223-224, 313-314v) i D. B. (k. 35-36, 253, 314-315)

Rozstrzygając kwestię kary, Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony jest człowiekiem młodym, u początku swojej drogi życiowej. Z tych względów orzekł wobec T. I. karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, uznając, że kara z jej warunkowym zawieszeniem w sytuacji oskarżonego, który uprzednio był już karany za tożsamy czyn na karę nieizolacyjną, nie spełniałaby jej celów wychowawczych, a jej dolegliwość nie odzwierciedlałaby stopnia winy oskarżonego. Orzeczona zaś kara izolacyjna pozbawienia wolności jest przy tym adekwatna zarówno do stopnia winy w zachowaniu oskarżonego jak i zakresu naruszonego jego zachowaniem porządku prawnego. Karę tę orzeczono w wymiarze zbliżonym do minimum ustawowego, jednakże z przyczyn wcześniej przywołanych, bez jej zawieszenia na okres próby. U oskarżonego biegli jak wcześniej przywołano stwierdzili (k. 249) uzależnienie mieszane od substancji psychoaktywnych oraz osobowość nieprawidłową, nie mniej mając na uwadze charakter czynu Sąd nie dostrzegł potrzeby stosowania wobec niego regulacji art. 71 pkt.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przyjmując, że o ile względy lecznicze i wychowawcze, a przede wszystkim wola oskarżonego, będą przemawiać za podjęciem leczenia czy rehabilitacji od narkotyków, to będzie miał on taką możliwość ewentualnie zapewnioną w trybie instytucji art. 73a pkt.1 w/w ustawy.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, działając na zasadzie art. 63 § 1 k.k., której przestrzeganie stanowi obowiązek Sądu, zaliczono oskarżonemu okres faktycznego pozbawienia wolności w sprawie (dwóch zatrzymań) w dniach od 09.06.2014r. do 10.06.2014 r. oraz od 20 czerwca do 21 czerwca 2014 roku (zatem łącznie 4 dni) przyjmując, że 1(jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1(jednemu) dniu kary pozbawienia wolności. (k.5, 87)

Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd zobligowany był do orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych w postaci pozostałego po badaniach laboratoryjnych suszu roślinnego i amfetaminy, zaś w oparciu o treść przepisu art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego (strzykawki) przeznaczonego do popełnienia przestępstwa. Na mocy art. 230§2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu dowód rzeczowy w postaci suszu roślinnego, w zakresie którego badaniami laboratoryjnymi nie stwierdzono obecności w nim substancji odurzających ani środków psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jako zbędny dla dalszego postępowania.

Na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 630 k.p.k. w zw. z art.632 ust.2 k.p.k. kosztami postępowania dotyczącymi oskarżonego D. B. oraz oskarżonego T. I. (w zakresie czynów od których uniewinniono tych oskarżonych) obciążył Skarb Państwa, zaś oskarżonego T. I. obciążył kosztami sądowymi w części dotyczącej jego skazania (za czynności związane z ustaleniami dotyczącymi posiadania przezeń narkotyków), a zatem zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 1070,48 zł. (jeden tysiąc siedemdziesiąt złotych i czterdzieści osiem groszy).

S ę d z i a :