Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Olechno – Obolewicz

Protokolant: Agnieszka Konczerewicz

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy wniosku T. T. (1) i J. T.

z udziałem Gminy M. S. i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia

postanawia:

I.  Stwierdzić, że T. J., syn W. i L. oraz J., córka T. i A. małżonkowie T. nabyli na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 1 stycznia 2012 roku w drodze zasiedzenia prawo własności nieruchomości położonej w S., oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0351 ha, powstałej w wyniku podziału nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) położonej w S., dla której Sąd Rejonowy w B.Zamiejscowy X Wydział Ksiąg Wieczystych w S. prowadzi księgę wieczystą numer (...), zgodnie ze stanowiącym integralną cześć orzeczenia projektem podziału nieruchomości zawartym na mapie podziału nieruchomości sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu geodezji S. W. karta 232 akt sprawy.

II.  Nakazać pobrać od uczestników postępowania Gminy M. S. i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim kwoty po 145,77 złotych (sto czterdzieści pięć złotych i siedemdziesiąt siedem groszy) tytułem nieuiszczonych w sprawie wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

III.  Zasądzić od uczestników postępowania Gminy M. S. i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. na rzecz wnioskodawców T. T. (1) i J. T. solidarnie kwoty po 917 złotych (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

IV.  Stwierdzić, że zainteresowani ponoszą we własnym zakresie pozostałe koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sędzia

Sygn. akt I Ns 729/14

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy T. T. (1) i J. T. wnieśli o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0351 ha powstałej w wyniku podziału nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) położonej w S., dla której Sąd Rejonowy w B.X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w S. prowadzi księgę wieczystą Kw (...), zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez biegłego z zakresu geodezji S. W. (k. 232), nadto wnosili o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego (k. 300 – 300v). W uzasadnieniu wskazali, iż część nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) razem z nieruchomością oznaczoną numerem geodezyjnym (...) została ogrodzona w porozumieniu z poprzednikiem prawnym uczestnika postępowania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (dalej jako: (...)) – Państwowym (...) Związkiem (...) z siedzibą w W. – w 1980 roku podczas budowy siedziby uczestnika postępowania. Od tego czasu pierwotny właściciel nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) K. R., a następnie jego następcy prawni traktowali cześć wygrodzonej nieruchomości o numerze (...), bezpośrednio przylegającej do ich nieruchomości, jako swoją własność i korzystali z niej, kosili trawę, wznieśli składzik na drewno oraz budynek gospodarczy, w którym początkowo trzymano zwierzęta. K. R. zagospodarował zajętą część działki numer (...), nadto na wskazanej nieruchomości urządzono bramę wjazdową dotychczas wykorzystywaną przez wnioskodawców, którzy korzystają także z budynku gospodarczego. Od czasu wzniesienia ogrodzenia zarówno (...), jak i sąsiedzi traktowali wymienioną część działki jako własność K. i C. R., nikt nie żądał od nich oraz ich następców prawnych usunięci lub przesunięcia ogrodzenia. Następcą prawnym małżonków R. jest ich syn R. R. (2), który w dniu 22 marca 2006 roku sprzedał nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym (...) na rzecz wnioskodawców, którzy nabyli ją do majątku wspólnego. W tym samym dniu R. R. (2) przekazał na ich rzecz prawo do zasiedzenia części nieruchomości oznaczonej numerem (...). Od tego czasu wnioskodawcy objęli w posiadanie zarówno nieruchomość o numerze (...), jak i część nieruchomości numer (...) wydzielonych jednym ogrodzeniem i stanowiących integralną całość. Wnioskodawcy podkreślili, iż zarówno oni jak i ich poprzednicy prawni byli samoistnymi posiadaczami części nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...). Wskazując na powyższe wnieśli o stwierdzenie nabycia opisanej powyżej nieruchomości z dniem 1 stycznia 2011 roku z uwagi na to, iż zgodnie z posiadanymi przez nich informacjami ogrodzenie zostało wykonane w 1980 roku. Podkreślili, iż korzystają z przedmiotowej nieruchomości w sposób niezakłócony jako samoistni posiadacze w złej wierze. Podnosząc, iż nieruchomość oznaczona numerem geodezyjnym (...) stanowiła własność Skarbu Państwa wskazali, iż do upływu okresu zasiedzenia należy stosować przepisy art. 9 i 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. z 1990 r. Nr 55, poz. 321 ze zm.) (k. 5 – 10).

Uczestnik postępowania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. wniósł o oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu zanegował samoistność posiadania spornej części nieruchomości, jak również wymagany ustawą okres zasiedzenia. Dodał, iż wnioskodawcy i ich poprzednicy prawni występowali o sprzedaż części nieruchomości numer (...), bezpośrednio sąsiadującej z działką numer (...), nadto każdorazowo zwracali się do (...) o wyrażenie zgodny na podjęcie czynności dotyczących części nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Zakwestionował, iż ogrodzenie nieruchomości zostało wzniesione przez K. R. oraz zanegował skuteczność przeniesienia posiadania przez R. R. (2) na rzecz wnioskodawców, podnosząc, iż oświadczenie takie nie zostało zawarte w akcie notarialnym – umowie sprzedaży. Dodał, iż posiadanie nieruchomości przez rodziców R. R. (2) nie miało samoistnego charakteru, a zatem on sam nie mógł skutecznie go przekazać (k. 37 – 39).

Uczestnik postępowania Gmina M. S. wniósł o oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego. Wskazał, iż nieruchomości oznaczone numerami geodezyjnymi (...) zostały oddane w użytkowanie wieczyste poprzednikowi prawnemu (...). Podniósł, iż K. R. i jego następców prawnych można traktować jedynie jako posiadaczy zależnych i najprawdopodobniej istniała ustna lub pisemna umowa umożliwiająca K. R. korzystanie z części nieruchomości, nadto brak jest także informacji, czy K. R. i jego spadkobiercy dokonywali opłat z tytułu podatku od nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postępowania (k. 52 – 53).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Umową użytkowania wieczystego zawartą w dniu 21 marca 1980 roku przed notariuszem C. C. w Państwowym Biurze Notarialnym w B. Repertorium A (...) Skarb Państwa jako właściciel nieruchomości oznaczonych numerami geodezyjnymi (...) o łącznej powierzchni 0,8223 ha oddał w użytkowanie wieczyste na 99 lat do dnia 21 marca 2079 roku wymienione grunty na rzecz poprzednika prawnego uczestnika postępowania (...) tj. (...)z siedzibą w W. zgodnie z decyzją z dnia 17 grudnia 1978 roku Nr (...)Naczelnika (...)w S.. Wymieniona działka została oddana w wieczyste użytkowanie celem wybudowania na niej bloków mieszkalnych oraz ośrodka szkoleniowego (k. 201 – 202 umowa). Na podstawie decyzji z dnia 19 kwietnia 1979 roku nr (...)udzielono poprzednikowi prawnemu (...) pozwolenia na budowę ośrodka szkolenia motorowego oraz wykonanie przyłącza wodociągowego, energetycznego i telefonicznego (k. 13 – decyzja). Podczas modernizacji operatu ewidencji gruntów z połączenia działek oznaczonych numerami geodezyjnymi (...) powstała jedna działka, której nadano numer (...) (k. 33 – informacja ze Starostwa Powiatowego w S.). Decyzją z dnia 11 lutego 1991 roku nr (...)na podstawie przepisów art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawy o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 i Nr 43, poz. 253) oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy stwierdzono nabycie przez Gminę S. z mocy prawa nieodpłatnie własności nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów w obrębie S. numerem działki (...) (k. 203 – decyzja). Zgodnie ze sporządzoną wówczas kartą inwentaryzacyjną nieruchomości zabudowana oznaczona numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,8124 ha znajdowała się w użytkowaniu wieczystym poprzednika prawnego uczestnika postępowania (...) (k. 204 – karta inwentaryzacyjna nieruchomości). Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy w B.X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w S. prowadzi księgę wieczystą Kw (...) (k. 19 – wypis; k. 14 – 15 mapy).

Nieruchomość oznaczona numerem geodezyjnym (...) (k. 14 – 15 mapy) o powierzchni 0,0321 ha położona w S. przy ul. (...) pierwotnie stanowiła własność K. i C. małżonków R.. K. R. zmarł w dniu 8 listopada 1995 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z dnia 4 października 2005 roku, sygn. akt (...) spadek po nim na podstawie ustawy po 1/3 części nabyła żona C. R. oraz córka M. Ł. i syn R. R. (2) (k. 21 – postanowienie). M. Ł. zmarła w dniu 7 września 2000 roku jako bezdzietna wdowa. C. R. zmarła w dniu 28 lutego 2005 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w B.z dnia 16 maja 2005 roku w sprawie sygn. akt (...) spadek po niej na podstawie testamentu z dnia 4 września 2000 roku nabył w całości syn R. R. (2) (k. 22 – postanowienie).

Umową sprzedaży z dnia 22 marca 2006 roku zawartą przed notariuszem P. Z. w Kancelarii Notarialnej w B. Repertorium A (...) R. R. (2) sprzedał na rzecz wnioskodawców opisaną powyżej nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym (...), zaś wnioskodawcy nabyli nieruchomość do majątku wspólnego za cenę 50.000 złotych. Przedmiotowa nieruchomość zabudowana była domem mieszkalnym z 1950 roku o powierzchni 79 m ^{(( 2))}. Zgodnie z umową wydanie nieruchomości miało nastąpić w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy i z tą datą na nabywców przeszły wszelkie korzyści i ciężary związane z nabyciem przedmiotowej nieruchomości (k. 17 – 18, 101 – 102 umowa). Dla wymienionej nieruchomości Sąd Rejonowy w B.X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w S. prowadzi księgę wieczystą Kw (...) (k. 19 – wypis). W dniu zawarcia umowy R. R. (2) podpisał pisemne oświadczenie, w którym oświadczył, iż wraz ze sprzedaną nieruchomością przekazuje wnioskodawcom prawa do zasiedzenia działki przylegającej do nieruchomości numer (...), ogrodzonej wspólnym ogrodzeniem (k. 20 – oświadczenie).

Poza sporem pozostawała okoliczność, iż poprzednik prawny uczestnika postępowania (...) wzniósł na nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) ośrodek szkolenia kierowców, nadto równolegle z rozpoczęciem budowy nieruchomość od strony ulicy (...) została wygrodzona ogrodzeniem z metalowej siatki na betonowym fundamencie. Wymienione ogrodzenie od strony ulicy (...) nie zostało w całości umiejscowione zgodnie z granicą ewidencyjną działki i część działki bezpośrednio sąsiadująca z nieruchomością numer (...) została ogrodzona w odległości około 15 – 16 metrów od granicy ewidencyjnej z działką numer (...), wówczas też działka (...) wraz z częścią działki numer (...) został wygrodzona jako jedna całość (k. 185 – szkic sytuacyjny). Działka oznaczona numerem (...) aktualnie zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, który został rozbudowany i zmodernizowany przez wnioskodawców w 2012 roku w granicach drewnianego budynku mieszkalnego, do którego pierwotnie przylegał budynek gospodarczy wzniesiony przez ich poprzedników prawnych, który rozebrali przed około dwóch laty, przy czym nadal pozostała po nim betonowa posadzka, która faktycznie znajduje się w granicach ewidencyjnych działki numer (...) (k. 155 – 158 – protokół oględzin wraz dokumentacja fotograficzną k. 167, szkic sytuacyjny – k. 185). Rozbudowa i nadbudowa budynku mieszkalnego przez wnioskodawców była prowadzona zgodnie z decyzją numer (...) z dnia 25 września 2008 roku w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na nadbudowę i rozbudowę budynku nieszklanego (akta Starostwa Powiatowego w S. nr (...)). Obecnie bezpośrednio przy ogrodzeniu działki numer (...), bezpośrednio sąsiadującym z działką nr (...), posadowiony jest drewniany budynek gospodarczy i szopa o znacznym stopniu zużycia, wzniesione przez K. R.. Ponadto przy ogrodzeniu porastają akacje. Działka numer (...) wraz fragmentem działku numer (...) pozostaje ogrodzona w tym samym zakresie od czasu, gdy była w posiadaniu K. R. (k. 23, 214 – 217 – dokumentacja fotograficzna; k. 155 – 158 – protokół oględzin wraz dokumentacja fotograficzną k. 167, szkic sytuacyjny – k. 185). Wjazd na działkę nr (...), który nadal istnieje, został urządzony dla K. R. i w całości znajduje się po stronie działki numer (...) (k. 155 – 158 – protokół oględzin wraz dokumentacja fotograficzną k. 167, szkic sytuacyjny – k. 185). Wnioskodawcy nadto w 2014 roku urządzili wjazd na nieruchomość numer (...) od strony działki numer (...) (k. 185 – szkic sytuacyjny). Z informacji przedstawionej przez Burmistrza Miasta S. (k. 91, 92) wynika, iż w 2004 roku podatnikiem podatku od nieruchomości od gruntu o powierzchni 364 m ^{(( 2))} będącego częścią działki numer (...) był R. R. (2), który zaprzestał uiszczania podatku od dnia 1 stycznia 2005 roku. W 2004 roku i aktualnie podatnikiem podatku od nieruchomości od działki numer (...) o powierzchni 8124 m ^{(( 2))} jest (...). Jednocześnie w informacji wskazano, że ze względu na kategorie archiwalną organ podatkowy nie posiada wcześniejszych danych.

Wnioskodawcy (k. 301 – 302, 111v – 113) zgodnie wskazywali, iż bezpośrednio po zawarciu umowy sprzedaży R. R. (2) poinformował ich, że cześć działki ma nieuregulowany stan prawny, przy czym podnosił, iż stanowi to jego własność i dlatego zdecydowali się na spisanie oświadczenia. Podniosli, iż od czasu nabycia działki korzystają z całej wygrodzonej powierzchni, tj. działki numer (...) oraz części działki numer (...), prowadzili rozbudowę budynku mieszkalnego i podczas występowania o pozwolenie na budowę uzyskali wiedzę, że ta część działki może należeć do uczestnika postępowania. Podkreślili, że korzystają z działki jako całości i do 2014 roku nikt nie zgłaszał do niech żadnych zastrzeżeń, kiedy to dostali zawiadomienie o planowanej budowie na działce numer (...) (k. 16 – mapa) i wówczas w siedzibie uczestnika postępowania (...) próbowali to wyjaśnić, lecz zaprzeczyli, aby zwracali się o sprzedaż tej części działki, ponieważ w ich ocenie cała wygrodzona działka była ich własnością. Dodali, iż ich wizyta w siedzibie uczestnika postępowania była związana z planami uczestnika postępowania, co do postawienia nowego obiektu i wieży telekomunikacyjnej, który miał przekraczać istniejące ogrodzenie, ale nikt nie chciał z nimi rozmawiać. Przyznali, iż pierwsze pismo dotyczące przesunięcia ogrodzenia otrzymali w 2014 roku. Przy rozbudowie budynku nikt nie zgłaszał do nich zastrzeżeń, co do przebiegu granicy. Podkreślili, iż wcześniej nikt nie kwestionował posiadania ich oraz ich poprzedników prawnych

Uczestnik postępowania (...) podważając spełnienie po stronie wnioskodawców przesłanek do zasiedzenia części nieruchomości podnosił, iż zarówno wnioskodawcy, jak i ich poprzednicy prawni byli posiadaczami zależnymi tej części nieruchomości numer (...) i została ona im udostępniona na czas budowy. Jednocześnie uczestnik postępowania wskazał, iż dopiero w 2014 roku zwrócił się o wydanie tej części działki, nadto twierdził, iż wnioskodawca dwukrotnie w 2014 roku zwracał się o wykupienie części działki, a wcześniej zwracał się do kierownika A. L. o wyrażenie zgody na składowanie materiałów budowlanych.

W ocenie Sądu mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż najpóźniej z końcem 1981 roku działka numer (...) od strony ulicy (...) została ogrodzona istniejącym do dzisiaj ogrodzeniem wraz z wygrodzeniem działki numer (...) z częścią działki numer (...) i od tego czasu K. R., a następnie jego następcy prawni objęli w posiadanie cześć nieruchomości oznaczonej numerem (...) ogrodzonej w jedną gospodarczą całość z działką numer (...)/. Od tego czasu użytkowali nieruchomość jako całość, w tym wznosząc budynki bezpośrednio przy linii ogrodzenia oraz korzystając z wjazdu na nieruchomość od strony ul. (...) w całości znajdującego się po stronie działki numer (...), co znalazło odzwierciedlenie w wyjaśnieniach wnioskodawców oraz zeznaniach świadka R. R. (2), który wyjaśnił, iż do objęcia w posiadanie spornej części nieruchomości doszło na skutek ustnych ustaleń poczynionych przez jego ojca K. R. z przedstawicielami władz miasta w 1978 roku w związku z budową ośrodka szkolenia kierowców. Uzgodniono wówczas, iż K. R. przekaże części swojej działki i w zamian otrzyma inną część nieruchomości, która następnie została wygrodzona linią ogrodzenia wzniesionego przez poprzednika prawnego uczestnika postępowania (...) wraz z urządzeniem wyjazdu na działkę od strony ulicy (...). Od tego czasu część nieruchomości numer (...) pozostawała w posiadaniu jego rodziny, a następnie przekazał posiadanie na rzecz wnioskodawców (k. 114 – 115 zeznania R. R. (2)). W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na uwzględnienie są spójne, logiczne i uzupełniają się z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wskazana przez świadka data 1978 koreluje z datami decyzji dotyczącymi użytkowania wieczystego i udzielenia pozwolenia na budowę ośrodka szkolenia motorowego. Świadek dodał, iż opłacał podatek od spornej części nieruchomości, zaś jeszcze jego rodzice obsadzili linię ogrodzenia akacjami. Okoliczność posiadania części działki numer (...) przez wnioskodawców oraz rodzinę (...) została także potwierdzona przez świadków E. K. (k. 115 – 115v), J. B. (1) (k. 115v – 116) i A. R. (k. 144 – 145), którzy potwierdzili, iż lina ogrodzenia nieruchomości na przestrzeni lat nie była zmieniana, a przy ogrodzeniu stały budynki gospodarcze i był urządzony wjazd na nieruchomość od strony ulicy (...), dodawali, ze zakres posiadania wnioskodawców jest tożsamy z posiadaniem przez rodzinę (...). A. R. wskazał, iż od dziecka mieszkała w sąsiedztwie działki (...) i od zawsze pamięta tam ogrodzenie w postaci siatki oraz chlewki, a najpierw było tam ogrodzenie drewniane, ogrodzenie z siatki pojawiło się w latach 70 – tych. Zeznała, iż ogrodzenie z siatki na betonowej podmurówce nie było przestawiane, zaś uprzednio budynek mieszkalny łączył się z chlewem. Wskazała, iż z istniejących na działce zabudowań gospodarczych korzystał jeszcze K. R.. J. B. (2) dodał, iż nie słyszał nigdy o żadnych pretensjach do działki objętej wnioskiem i nigdy nie widział na niej pracowników (...). Zdaniem Sądu zeznania świadków są wiarygodne, spójne i wzajemnie się uzupełniają, należy zauważyć, iż zamieszkiwali oni w sąsiedztwie wymienionych nieruchomości, a zatem ich relacje są oparte na własnych obserwacjach oraz pokrywają się z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w trakcie oględzin. Nie ulega wątpliwości, iż do czasu urządzenie przez wnioskodawców wjazdu na działkę od strony ul. (...), na działkę prowadził jedynie wjazd od strony ulicy (...) znajdujący się po stronie działki numer (...). Stan istniejących obecnie na działce zabudowań gospodarczych oraz pozostałości w postaci posadzki po chlewku rozebranym przez wnioskodawców także świadczy o tym, iż przedmiotowa część działki była wykorzystywana zarówno przez wnioskodawców, jak i ich poprzedników prawnych. Bezpośrednio przy ogrodzeniu rosną znacznych rozmiarów drzewa akacji.

Świadkowie J. S. (1) (k. 116 – 116v), J. S. (2) (k. 116v – 117) oraz A. L. (k. 117v – 118), co do zasady przyznali, iż istniejące obecnie ogrodzenie działki numer (...) od strony ulicy (...) zostało wzniesione podczas budowy ośrodka w 1981 roku. J. S. (1) – kierownik (...)w S. w latach 1974 – 1989 – wskazywał, iż w 1986 lub 1987 roku K. R. zwracał się do niego z prośbą o zgodę na składowanie drewna opałowego przy płocie, przy czym już wcześniej drewno takie było składowane. Wyjaśnił, iż ogrodzenie zostało cofnięte od granicy działki, bo była tam strefa zieleni, dodał także, iż wjazd na działkę zajmowaną przez K. R. wykonał (...). Zeznał, iż poza opisaną rozmową nigdy nie kontaktował się z K. R., wskazał, iż za ogrodzeniem była przez nich koszona trawa. Wyjaśnił, iż podczas budowy istniał problem z wjazdem na działce należącej do innej osoby a sąsiadującej z działką (...). Ostatecznie jednak stwierdził, iż nie wie, jak ten problem rozwiązano, ponieważ zajmował się szkoleniem kierowców. Świadek J.
S., także pracownik uczestnika postępowania (...), wskazał, że uczestniczył w budowie ośrodka w S., zaś ogrodzenie zostało posadowione przy uwzględnieniu tzw. strefy ochronnej, bez uzgodnień z K. R.. Stwierdził, iż problem powstał w 2008 lub 2009 roku podczas rozbudowy przez wnioskodawców budynku. Wskazał, iż z posiadanych przez niego informacji wynikało, iż J. S. (1) pozwalał na składowanie drewna, a w 2006 roku A. L. zezwolił wnioskodawcom na składowanie materiałów budowlanych. Podniósł także, iż tematem działki zajmowano się w 2012 lub 2013 roku podczas budowania linii energetycznej, jednocześnie stwierdził, że nie posiada wiedzy o uzgodnieniach dotyczących przebiegu granic podczas budowy ośrodka. Dodał, że wnioskodawca nie chciał opuścić działki w 2013 roku, zgodnie z umową z A. L.. Świadek zeznał również, iż w 2013 roku i w 2014 roku był u niego wnioskodawca i chciał odkupić część działki. Świadek A. L. – kierownik (...) w S. od 1997 roku – wskazał, iż uprzednio R. R. (2) chciał sprzedać działkę panom B. i M., którzy się do niego zwrócili, lecz odstąpili od zamiaru nabycia działki, gdy ustalili, iż część działki nie należy do R. R. (2). Odnosząc się do linii ogrodzenia świadek wyjaśnił, iż wskazano mu, że odstąpiono z ogrodzeniem z uwagi na pas zieleni, ze względów estetycznych. Stwierdził, iż on sam nie zwracał się do R. R. (2) o wydanie, natomiast z wnioskodawcą rozmawiał jedynie o urządzeniu przez niego bramy od strony ulicy (...), na co wyraził zgodę w ramach stosunków sąsiedzkich, zaś w 2014 roku wnioskodawca szukał u niego kontaktu do prezesa. Dodał, iż widział jak wnioskodawca przewoził materiały budowlane bramą od strony ul. (...). J. F. – aktualny prezes (...) (k. 302, 300v – 301) wyjaśnił, iż pracę rozpoczął w 1992 roku i sprawę dotyczącą spornej części działki zna tylko z przekazu i z tego źródła dowiedział się, że jeżeli ktoś chciał robić drobne prace na działce, to zgłaszał się o pozwolenie do kierownika A. L., odbywało się to ustnie na zasadzie stosunków sąsiedzkich. Nie posiadał wiedzy o innych uzgodnieniach, ani o wydzieleniu tzw. „strefy wolnej”. Dodał, że planowano na działce inwestycję w postaci masztu telekomunikacyjnego, lecz ostatecznie nie doszło to do skutku. Wskazał, iż widział wnioskodawców w siedzibie (...) w 2014 lub w 2015 roku i od W. A. i J. S. (3) dowiedział się, że chodziło o odkupienie części działki. Wbrew odmiennym twierdzeniom uczestnika postępowania (...), na podstawie wskazanych relacji świadków oraz J. F., brak jest podstaw do zakwestionowania samoistności oraz okresu posiadania spornej części nieruchomości przez wnioskodawców i ich poprzedników prawnych. Zeznania świadków oraz wyjaśnienia prezesa uczestnika postępowania, poza odniesieniem się do daty powstania ogrodzenia – 1981 roku nie są spójne, zarówno, co do przyczyn przesunięcia linii ogrodzenia w stosunku do granicy ewidencyjnej działki oraz dysponowania tą częścią działki numer (...) przez uczestnika postępowania. Świadek A. L. wprost wskazał, iż rozmawiał z wnioskodawcą jedynie o urządzeniu wjazdu od strony ulicy (...), nie wskazał, aby zwracał się o wydanie tej części działki lub też, że wyraził zgodę na trzymanie na działce materiałów budowlanych. Zdaniem Sądu nie zasługują na uwzględnienie również twierdzenia, iż K. R. w latach 80 – tych zwracał się do J. S. (1) z prośbą o możliwość składowania drewna na opał, podczas, gdy zostały tam posadowione budynki gospodarcze, nadto świadkowie E. K., J. B. (1), A. R. i R. R. (2) zgodnie zeznali, iż wnioskodawcy oraz ich poprzednicy prawni korzystali z całości wygrodzonej posesji. Uczestnik postępowania nie przedstawił także żadnych dowodów, poza twierdzeniami, którym zaprzeczyli wnioskodawcy, iż zwracali się oni z prośbą o wykup działki lub też, iż już w 2008 lub 2009 toczyło się jakiekolwiek postępowanie o przekroczenie przez wnioskodawców granicy przy rozbudowie budynku mieszkalnego, nie wynika to także z akt dotyczących wydania pozwolenia na budowę (...). Jednocześnie wnioskodawcy przyznali, że pierwsze pismo dotyczące przesunięcia ogrodzenia otrzymali w 2014 roku.

Istota instytucji zasiedzenia polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich, a formalnoprawnym stanem własności, co przyczynia się do ustabilizowania i uporządkowania stosunków społecznych pod względem prawnym. Zgodnie z przepisem art. 172 § 1 i k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z art. 176 § 1 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepis art. 176 k.c. nie czyni rozróżnienia, czy przeniesienie posiadania ma nastąpić na podstawie czynności prawnej, czy także w inny sposób, w tym na przykład z mocy prawa. Zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie, do przeniesienia posiadania może dojść w każdy ze sposobów wskazanych w art. 348 – 351 k.c. (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z: 10 listopada 1999 roku, I CKN 201/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 93; 13 kwietnia 2000 roku, III CKN 859/99;z 23 listopada 2004 roku, III CK 382/03; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2007 roku, I CSK 64/07, LEX nr 286763). Stosownie do art. 348 k.c. przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. Przeniesienie posiadania samoistnego na posiadacza zależnego albo na dzierżyciela może też nastąpić na mocy samej umowy między stronami (art. 351 k.c.). Ustawodawca nie wymaga zatem pisemnej formy potwierdzenia przeniesienia posiadania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 marca 2014 roku, I ACa 1094/13, LEX nr 1451692).

W związku z powyższym przesłanką nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości jest łączne ziszczenie się dwóch warunków: upływu oznaczonego przez ustawę czasu i nieprzerwanego posiadania samoistnego podczas całego tego terminu (jego długość zależy od dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania).

Naczelną przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne nieruchomości. Stawiając taki warunek, ustawodawca odsyła do pojęcia zawartego w definicyjnej normie art. 336 k.c., zgodnie z którym posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. W kontekście zasiedzenia mamy na uwadze posiadanie samoistne niepoparte tytułem własności, gdyż chodzi o nabycie własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego „niebędącego jej właścicielem”. Tak, więc elementem stanu faktycznego, który stanowi podłoże zasiedzenia, jest samoistne posiadanie, polegające na faktycznym władaniu rzeczą jak właściciel (art. 172 k.c. w zw. z art. 336 k.c.). Konieczne jest zatem – jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 1998 roku (I CKN 430/98, OSNC 1999, nr 11, poz. 198) – wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Wszystkie dyspozycje posiadacza powinny swą treścią odpowiadać dyspozycjom właściciela, co wcale nie oznacza, że w każdej sytuacji posiadacz musi mieć przekonanie, że jest właścicielem. Natomiast posiadaczem zależnym jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą.

Kwestia świadomości, jaką posiadacz odnosi do wykonywanego prawa, a więc przekonanie o tym, czy jest lub nie jest właścicielem posiadanej rzeczy, rzutuje natomiast na dobrą albo złą wiarę posiadania. Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto błędnie przypuszcza, że jest właścicielem rzeczy, a w złej pozostaje ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności nie przysługuje jemu, a innej osobie (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1949 roku, Wa.C. 159/49, „Demokratyczny Przegląd Prawniczy” 1950, nr 6, s. 56; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1963 roku, III CR 71/62, OSNC 1963, nr 5, poz. 111; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1980 roku, III CZP 14/80, OSNCP 1980, nr 9, poz. 161 albo uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 roku, III CZP 108/91, nr 4, poz. 48 i in.).

Przepis art. 339 k.c. stanowi, że domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Przytoczone domniemanie należy do grupy domniemań wzruszalnych. Jego obalenie jest zatem dopuszczalne w każdym postępowaniu. Jednakże wartość tego domniemania polega na tym, że zwalnia ono posiadacza od konieczności prowadzenia dowodów i legitymizuje go do chwili obalenia domniemania przez tego, kto twierdzi, że jest ono w konkretnej sprawie nieprawdziwe.

Stan posiadania współtworzą fizyczny element ( corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( animus) władania rzeczą dla siebie. W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel”). Wola posiadania rzeczy w zakresie własności oznacza wolę posiadania jej dla siebie, z wyłączeniem innych podmiotów, a więc chęć wyłącznego władania rzeczą w zakresie stosownym do najszerzej pojętych uprawnień do rzeczy. Czynnik woli pozwala na rozróżnienie posiadania samoistnego od posiadania zależnego. W praktyce więc, o tym czy mamy do czynienia z posiadaniem charakterystycznym dla własności, czy też zależnym, decydują zewnętrzne (a więc widoczne dla otoczenia) przejawy władztwa nad rzeczą, jednoznaczne manifestowanie dla otoczenia władania jak właściciel.

Niezbędnym zatem do stwierdzenia nabycia prawa własności przez zasiedzenie w niniejszej sprawie było ustalenie, czy istniało rzeczywiście posiadanie przedmiotowych nieruchomości przez osoby ubiegające się o stwierdzenie nabycia tego prawa w drodze zasiedzenia i czy miało ono przymioty posiadania charakterystycznego dla władztwa właściciela oraz czy upłynął oznaczony w ustawie czas, aby skuteczne zasiedzenie miało miejsce.

Obowiązujące prawo dopuszcza możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości objętej w posiadanie nie tylko w złej wierze, ale nawet w drodze bezprawnego przejęcia rzeczy. Dlatego też z punktu widzenia dopuszczalności zastosowania art. 172 k.c. nie ma formalnego znaczenia okoliczność, w jaki sposób doszło do objęcia rzeczy w samoistne posiadanie i czy posiadacz miał świadomość bezprawności działania. Ta ostatnia okoliczność wpływa niewątpliwie na czas zasiedzenia ze względu na złą wiarę, natomiast nie określa samego charakteru posiadania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2002 roku, II CKN 186/99, LEX nr 53291).

Jeśli chodzi o ocenę dobrej lub złej wiary to rozstrzygającym momentem dla jej oceny jest moment uzyskania posiadania. Późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość potrzebnego dla nabycia własności przez zasiedzenie, co potwierdza wykładnia gramatyczna art. 172 § 1 k.c., w którym ustawa kładzie akcent na chwilę uzyskania posiadania, a pośrednio także z brzmienia art. 176 § 1 k.c. w oparciu o przepis art. 175 k.c. do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczeń.

Pogląd tradycyjny – nieprzewidujący możliwości uznania za posiadacza w dobrej wierze osoby, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie nieformalnej umowy, ze względu na brak podstaw do przyjęcia usprawiedliwionego w danych okolicznościach przekonania, że przysługuje jej prawo własności, skoro do przeniesienia takiego prawa wymagana jest znana powszechnie forma aktu notarialnego – Sąd Najwyższy niejednokrotnie wypowiedział się w tym zakresie, między innymi w orzeczeniach: z dnia 26 listopada 1949 roku, WaC 159/49 (DPP 1950, nr 6, s. 56), z dnia 23 sierpnia 1955 roku, I CR 307/55 (OSN 1956, z. 1, poz. 26); w wyrokach: z dnia 25 czerwca 1968 roku, III CRN 159/68 (OSPiKA 1970, z. 10, poz. 197) i z dnia 7 maja 1971 roku, I CR 302/71 (NP 1973, z. 4, s. 580), w postanowieniach: z dnia 14 stycznia 1977 roku, III CRN 76/76 (OSNCP 1977, z. 11, poz. 214) i z dnia 25 września 1991 roku, III CRN 195/91 (niepubl.) oraz w uchwale z dnia 24 marca 1980 roku, III CZP 14/80 (OSNCP 1980, z. 9, poz. 161) i w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów SN z dna 11 grudnia 1975 roku, III CZP 63/75 (OSNCP 1976, z. 12, poz. 259). Przejściowo do tzw. zliberalizowanego pojęcia dobrej wiary Sąd Najwyższy nawiązał w późniejszych orzeczeniach, m.in. z dnia 5 kwietnia 1989 roku, III CRN 277/89 (nie publ.), czy też z dnia 17 września 1986 roku, III CZP 58/86 (OSNCP 10/87 poz. 150). Ostatecznie jednak – wobec rysujących się w judykaturze tendencji liberalnego pojmowania dobrej wiary – zajął stanowisko co do treści tego pojęcia w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 roku, III CZP 108/91 (OSNCP 1992, z. 4, poz. 48), której nadał moc zasady prawnej. Przychylił się do tzw. tradycyjnego jego rozumienia, wyrażając przy tym pogląd, że dobra wiara i – będąca jej przeciwstawieniem – zła wiara pełnią tę samą funkcję (zapewnienie bezpieczeństwa obrotu) we wszystkich stosunkach prawnorzeczowych. Ostatecznie zatem wejście w posiadanie nieruchomości lub jej części bez zachowania formy aktu notarialnego jednoznacznie przesądza, że mamy do czynienia ze złą wiarą posiadacza samoistnego.

Samoistne posiadanie musi trwać nieprzerwanie przez określony ustawą czas. Od nowelizacji k.c. obwiązującej od dnia 1 października 1990 roku terminy zasiedzenia określone zostały na lat dwadzieścia gdy posiadacz jest w dobrej wierze i lat trzydzieści w przypadku złej wiary. Przepis art. 172 k.c. sprzed nowelizacji przewidywał krótsze terminy zasiedzenia (tj. dziesięcioletni przy dobrej wierze i dwudziestoletni przy istnieniu złej wiary), jednakże z uwagi na fakt, że zasiedzenie nie nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321) (dalej jako: ustawa zmieniająca) tj. przed dniem 1 października 1990 roku, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepisy nowe (art. 9 ustawy zmieniającej).

Mając na uwadze okoliczność, iż nieruchomość oznaczona numerem geodezyjnym (...) stanowiła własność Skarbu Państwa należy wskazać, iż istniał zakaz zasiedzenia własności nieruchomości państwowych aż do 30 września 1990 roku, kiedy na podstawie art. 1 pkt 35 ustawy zmieniającej został uchylony artykuł 177 k.c. Problem intertemporalny, związany z uchyleniem art. 177 k.c., został rozwiązany w art. 9 i 10 tej ustawy. Stosownie do treści art. 9 ustawy zmieniającej, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w tym także do oceny możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie, miarodajne stały się przepisy tej ustawy. Zgodnie zaś z art. 10, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę. Przepis art. 10 ustawy zmieniającej ma także zastosowanie do nieruchomości państwowych, które z dniem 27 maja 1990 roku stały się z mocy prawa (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.) mieniem komunalnym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 1995 roku, III CZP 174/94, OSNC 1995, z. 4, poz. 67). Bieg zasiedzenia nieruchomości państwowych, które z dniem 27 maja 1990 r. stały się z mocy prawa mieniem komunalnym, rozpoczyna się od tego dnia, przy czym – zgodnie z art. 10 ustawy zmieniającej – ulega on skróceniu o czas, w którym nieruchomość była własnością państwową. W sytuacji, w której następuje skrócenie okresu posiadania potrzebnego do zasiedzenia, dopuszczalne jest również doliczenie – na podstawie art. 176 § 1 k.c. – czasu posiadania poprzednika (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2012 roku, I CSK 614/11, LEX nr 1232457).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu zaistniały podstawy do stwierdzenia nabycia nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0351 ha na rzecz wnioskodawców. Zdaniem Sądu zarówno posiadanie małżonków T., jak i ich poprzedników prawnych R. R. (2), a wcześniej jego rodziców miało charakter posiadania samoistnego w złej wierze o czym jednoznacznie świadczyły podejmowane przez nich czynności faktyczne w postaci wzniesienia budynków gospodarczych oraz pielęgnacji, utrzymywania i korzystania z tej części działki, w tym w zakresie wjazdu na nieruchomość oraz opłacania podatków od nieruchomości przez R. R. (2) i jego poprzedników prawnych. Uczestnicy postępowania nie zdołali w tym zakresie skutecznie podważyć domniemania określonego w przepisie art. 339 k.c. oraz nie zostało udowodnione, aby w okresie biegu terminu zasiedzenia doszło do jakichkolwiek czynności ze strony uczestników postępowania powodujących przerwanie biegu terminu zasiedzenia lub pozbawienie wnioskodawców i ich poprzedników prawnych samoistnego posiadania części nieruchomości.

W trakcie oględzin zakres posiadania części nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) nie był kwestionowanym przez zainteresowanych i był wydzielony linią istniejących ogrodzeń, co zostało odzwierciedlone na szkicu sytuacyjnym (k. 185), a następnie biegły z zakresu geodezji dokonał podziału nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...), tak aby nowopowstałe działki odzwierciedlały obszar, w zakresie którego wnioskodawcy domagali się zasiedzenia (k. 232). Zainteresowani nie zgłosili zastrzeżeń do sporządzonego planu podziału nieruchomości. Mając na uwadze powyższe Sąd przyjął przeprowadzoną w sprawie opinię biegłego sądowego z zakresu geodezji jako merytorycznie trafną i posłużył się nią przy ustalaniu stanu faktycznego w odniesieniu do sprecyzowania i oznaczenia nieruchomości będącej przedmiotem zasiedzenia.

W ocenie Sądu należało jednak odmiennie ustalić początkowa datę biegu terminu zasiedzenia z zeznań świadków, w tym pracowników uczestnika postępowania (...), które w tym zakresie zasługiwały na uwzględnienie, wynika, iż budowa ogrodzenia nastąpił w 1981 roku, a zatem należy przyjąć, iż bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się z dniem 1 stycznia 1982 roku, co przy uwzględnieniu powołanych przepisów oraz okoliczności, iż nieruchomość stanowiła własność Skarbu Państwa, a następnie stała się mieniem komunalnym powoduje, iż termin zasiedzenia upłynęła z dniem 1 stycznia 2012 roku. Zdaniem Sądu wnioskodawcy byli bowiem uprawnieni do doliczeni okresu posiadania okresu posiadania nieruchomości przez ich poprzedników prawnych. Przeniesienie posiadania nieruchomości nastąpiło poprzez jej wydanie wnioskodawcom wraz z działką numer (...) w związku z zawarcie umowy sprzedaży. Dla skuteczności przeniesienia posiadania nie była w tym zakresie wymagana żadna forma szczególna, w tym zawarcie stosownego oświadczenia w akcie notarialnym. W tych okolicznościach wydanie tej części nieruchomości przez R. R. (2), a następnie spisanie oświadczenia było wystarczające do uznania skuteczności przeniesienia posiadania części nieruchomości na wnioskodawców.

Reasumując orzeczono jak w punkcie I sentencji postanowienia, przy uwzględnieniu, iż wnioskodawcy w dacie stwierdzenia zasiedzenia pozostawali w związku małżeńskim, Sąd stwierdził, iż nabyli prawo własności nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0351 ha na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej.

Na koszty postępowania złożyła się opłata sądowa od wniosku w kwocie 2.000 złotych, koszty zastępstwa prawnego wnioskodawców 1.834 złotych, zwrot kosztów dojazdu świadka 437,96 złotych, koszt dojazdu na oględziny 270 złotych oraz koszty opinii biegłego w łącznej kwocie 3.884,15 złotych – łącznie 4.592,11 złotych. Wnioskodawcy uiścili zaliczki na poczet wydatków w sprawie w łącznej kwocie 4.300,57 złotych. Na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 j.t. ze zm.) Sąd nakazał pobrać od uczestników postępowania kwoty po 145,77 złotych tytułem brakujących w sprawie wydatków (punkt II sentencji postanowienia). Wedle zasady wyrażonej w art. 520 § 1 k.p.c. koszty postępowania nieprocesowego nie podlegają rozliczeniu pomiędzy uczestnikami tego postępowania, lecz każdy z uczestników ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Reguła ta doznaje ograniczeń, jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne (art. 520 § 2 k.p.c.), a także, gdy interesy uczestników są sprzeczne lub jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie (art. 520 § 3 k.p.c.). Stworzenie katalogu spraw, w których interesy uczestników są sprzeczne nie jest możliwe, nie powinno jednak budzić sprzeciwu stwierdzenie, że w postępowaniu nieprocesowym są rozpoznawane sprawy, w których interesy uczestników zazwyczaj są sprzeczne oraz, że do tej kategorii zaliczają się sprawy o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie. Sprzeczność co do wyniku sprawy oczekiwanego przez wnioskodawcę i uczestnika postępowania jest wyraźna (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2012 roku, II CZ 86/12, LEX nr 1228797)

O kosztach zastępstwa procesowego wnioskodawców Sąd orzekła na podstawie na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. nakładając na uczestników uczestnika postępowania obowiązek zwrotu solidarnie na rzecz wnioskodawców tych kosztów z uwagi na to, że interesy wnioskodawców i uczestników postępowania były ze sobą sprzeczne. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 oraz § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461 j.t.), a także części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz.U. z 2015 r., poz. 783 j.t.) (punkt III postanowienia).

O pozostałych w sprawie kosztach postępowania, w tym opłacie od wniosku oraz kosztach związanych przeprowadzeniem oględzin, częściowo zwrotem kosztów dojazdu świadka oraz dowodu z opinii biegłego z zakresu geodezji, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 520 § 1 k.c. W ocenie Sądu pomimo uwzględnienia wniosku w sprawie nie wystąpiły przesłanki do obciążenia tymi kosztami uczestników postępowania ponad kwoty orzeczone w punkcie II postanowienia z uwagi na to, iż wnosili o oddalenie wniosku. Należy zauważyć, iż to wnioskodawcy uzyskali tytuł własności do działki oznaczonej numerem geodezyjnym (...), kosztem uczestników postępowania – właściciela i użytkownika wieczystego tej części nieruchomości i w związku z tym to wnioskodawcy jako zainteresowani powinni ponieść związane z tym koszty, w tym zwłaszcza koszt opinii biegłego geodety. Wniosek dotyczył zasiedzenia części nieruchomości, stąd koniecznym było dokonanie jej podziału i wydzielenie nowej działki zgodnie z wnioskiem (punkt IV postanowienia).

Sędzia